Ο δίσκος κυκλοφόρησε μέσω του βρετανικού METAL HAMMER αλλά και απο τα γνωστά ψηιφιακά sites.Η κανονική του βέβαια κυκλοφορία είναι προγραμματισμένη για τον Σεπτέμβριο.
Τόσο καιρό είχε δημιουργηθεί ένα θρίλερ σχετικά με το τι είχαμε να ακούσουμε,είχαμε πάρει κάποια δείγματα με 2 κομμάτια αλλά όλοι ανεξαιρέτως,οπαδοί και μή.περιμέναμε ολοκληρωμένη την δουλειά αυτή.Η ίδια η μπάντα χειρίστηκε έξυπνα εμπορικά το όλο θέμα,δημιούργησε προσδοκίες μεγάλες κι έβαλε χοντρά στην πρίζα τους οπαδούς της.
Όλα αυτά τελείωσαν πια και έχουμε το προιόν το οποίο λέγεται "The lord of steel" και μπορούμε να βγάλουμε μετά απο πάμπολες ακροάσεις τα δικά μας,προσωπικά καθαρά,συμπεράσματα.
'Ημουν οπαδός της μπάντας κι εξακολουθώ να είμαι,στα λογικά πλαίσια,αλλά για ότι πρόσφεραν μέχρι κάποια χρόνια πρίν και με ελάχιστες σποραδικές εξαιρέσεις των τελευταίων χρόνων.Παρόλο που έχουν πολύ καιρό να με συγκλονίσουν με κάτι όπως είχαν καταφέρει παλιότερα,δε μπορώ να μην αναγνωρίσω την μέγιστη προσφορά τους στο epic metal και να μη τους τοποθετήσω στα κορυφαία συγκροτήματα του είδους.
Αυτό δε σημαίνει όμως με κανένα τρόπο ότι εθελοτυφλώ στις τωρινές τους αδυναμίες και στο ότι δεν δείχνουν να μπορούν να επιστρέψουν στις ένδοξες ημέρες τους.
Ας πάμε λοιπόν στην καινούργια τους κυκλοφορία κι ας τη δούμε κομμάτι πρός κομμάτι.
Ξεκίνημα με το το ομώνυμο τραγούδι και ένα χαμόγελο σκάει με τα πρώτα ακούσματα.Διακρίνεις άμεσα στοιχεία απο τον παλιό καλό καιρό,γρήγορο tempo,ξεσηκωτικό με ένα θανατηφόρο ενδιάμεσο riff.Ένα κομμάτι καθαρό δείγμα MANOWAR!
Συνέχεια με το "Manowarriors" και η αρχική χαρά κι ενθουσιασμός έρχεται να μετριαστεί σχετικά απότομα.Δύσκολα να βρείς κάτι το έντονα ενδιαφέρον εδώ και το κομμάτι κυλάει σχετικά απλά και άνευ συγκινήσεων.
Το "Born in a grave" αναθερμαίνει πάλι τις ελπίδες μας,μπαίνει αργά κι επικά,το μπάσο κυριαρχεί με την παραμόρφωσή του έντονη όπως συμβαίνει τελικά σε όλο τον δίσκο,και γενικά ένα τραγούδι με προσωπικότητα και απο τα πιο δυνατά του δίσκου.
"Righteous glory" κι εδώ αρχίζεις να πιστεύεις στην πλήρη επιστροφή των βασιλιάδων,κι αυτό με αργό tempo,εξαιρετικά υποβλητικό και με τον Adams να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου που σχεδόν σου αφήνει το αίσθημα του "The crown and the ring"!!!
Την σκυτάλη παίρνει το "Touch the sky" που διαθέτει ίσως τα καλύτερα riffs του δίσκου αν και κάποια αδικούνται και βρίσκονται λίγο πίσω.Πάντως γενικά πρόκειται για ένα απο τα πιο δυναμικά κομμάτια του δίσκου και πιο ρυθμικά με έντονο συναυλιακό συναίσθημα,απο τα κομμάτια που σε αρπάζουν άμεσα.
Το επόμενο όμως,"Black list" δεν στέκεται ούτε κατά διάνοια στο ίδιο επίπεδο,μια σύνθεση που διασώζεται πάλι απο τα βαρβάτα κιθαριστικά μέρη που σπέρνουν,χωρίς όμως να έχει κάτι άλλο να προσφέρει.
"Expendable" ακολουθεί,που ήδη είχαμε ακούσει,κινείται στο γνωστό μοτίβο του ήχου των MANOWAR των τελευταίων δίσκων με ένα γερό μπάσιμο στην αρχή,ξεσπάσματα στα ντράμς,διεστραμένα γυρίσματα στην κιθάρα που αν είχε πιο στοιβαρό ρυθμό θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον χωρίς όμως να παύει να είναι αξιόλογο.
"El Gringo" και το ξεκίνημα σε στέλνει πολλά χρόνια πίσω φέρνοντας ευχάριστες αναμνήσεις.Γρήγορος ρυθμός,με όμορφα breaks,πολύ καλό solo,ένα κομμάτι που αν η παραγωγή,όπως σε όλο τον δίσκο,δεν ήταν τόσο γυαλισμένη κι είχε παραπάνω όγκο,θα το εκσφενδόνιζε σε άλλο επίπεδο.
Για το επόμενο,το "Annihilation" δυστυχώς δεν έχω να πω και πολλά αφού πέρασε σχεδόν αδιάφορα και το θεωρώ το πιο αδύναμο του δίσκου.
Και φτάνουμε αισίως στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου κι ο τίτλος του,"Hail kill and die" μας προδιαθέτει μήπως το κλείσιμο μας επιφυλάσσει την καλύτερη έκπληξη.Οι προθέσεις πράγματι αγνές στο να πλησιάσουν το ιστορικό και ανυπέρβλητο "Ηail and kill" αλλά στο τέλος μένουν μόνο προθέσεις.Για άλλη μια φορά δείχνει να λείπει αυτός ο τσαμπουκάς,αυτό το μεγαλείο,αυτή η επιβλητικοτητα που τους καθιέρωσε.Μόνο πρός το τέλος του το κομμάτι το καταφέρνει σε ένα βαθμό αλλά για πολύ μικρό διάστημα.
Αυτό λοιπόν ήταν μέσα απο τα δικά μου αυτιά και την δική μου οπτική το "The lord of steel".Σίγουρα δεν μπορώ να το θεωρήσω άσχημο δίσκο και φυσικά δεν πέφτει στο επίπεδο άλλων επιστροφών μεγάλων συγκροτημάτων,βλέπε RUNNING WILD.Διαθέτει πολλά καλά στοιχεία,όπως την εξαιρετική φωνή του Eric Adams σε όλα τα τραγούδια,κάποιες ομολογουμένως εξαιρετικές εμπνεύσεις στα κιθαριστικά μέρη αλλά,όσο κι αν αυτό χαλάσει τους οπαδούς τους,λείπει αυτό το μοναδικό ύφος της μπάντας που μας έκανε να τους λατρέψουμε.
Απουσιάζει αυτή η επική αίσθηση,αυτή η ανατριχίλα που ένιωθες κάποτε με το άκουσμά τους,η πόρωση σε κάθε ρεφρέν...
Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα επιστρέψει και θα ξαναζήσουμε εκείνες τις ηρωικές εποχές ξανά,μέχρι τότε όμως σίγουρα θα ακούσουμε για κάμποσο καιρό τον καινούργιο δίσκο αλλά όποτε θέλουμε να τα σπάσουμε η να αναφερθούμε σε αυτούς είμαι σίγουρος ότι θα επιλέγουμε κάποιο κομμάτι των πάλαι ποτέ καλών εποχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου